Tokio Hotel

Libertee

Opowiadanie to debiutowąło już na innym forum o TH. Ale chciałam zobaczyć co wy o tym sądzicie. Ta jednoczęściówka jest pierwszą w moim dorobku.
~
Prawdę mówiąc od pierwszych dni mojego żywota chciałam być lekarzem. Chyba przypadkiem wpoili mi to przy przecinaniu pępowiny. Tak więc zaraz po zamieszkaniu w Berlinie postanowiłam uczyć się wszystkiego co przybliży mnie do tego zawodu.
Nigdy nie byłam kimś wielkim. Chociaż jeżeliby licząc to, że uznawano mnie za chodzący seksapil, to jednak kimś byłam.
Audrey Constantine to ja. Od trzech lat jestem lekarzem w jednym z berlińskich szpitali. Chirurg, jak to dumnie brzmi, jeden z lepszych w całym mieście. Jednak gdy ktoś widzi 24letnią kobietę, która całe dnie spędza na ratowaniu ludzkiego zycia, zaczyna się śmiać. Tak po prostu. Mimo iż nie specjalnie się tym przejmowałam, to jednak w pamięci pozostają przykre słowa sfrustrowanych egoistów.

Wysoka brunetka o turkusowych oczach skończyła pisać właśnie ostatnie zdanie w swoim szarym notesie. Przeleciała jeszcze wzrokiem po całości i schowała zeszyt do czarnej torby, która pobłyskiwała w świetle zwykłej żarówki.
- Doktor Constantine? – Do pomieszczenia służbowego wbiegł zasapany sanitariusz.
- Co się dzieje? – Zapytała łapiąc w pośpiechu za stetoskop.
- Czołowe zderzenie, dwóch nastolatków. Jeden jest w stanie krytycznym, wykrwawia się. Drugi ma niewielki uraz głowy. – Opowiadał nowo przyjęty blondyn, kiedy biegli przez sterylnie czysty korytarz.

Dobiegli do sali operacyjnej. Wszystko było już przygotowane, czekali jedynie na Audrey. Kobieta wiedziała, że liczy się życie kolejnego dzieciaka, który jeszcze będzie miał czas na skruchę i ostatnie namaszczenie. Wiedziała, że i tym razem da się coś zrobić. Widziała w zyciu cięższe przypadki.
Pielęgniarka zatamowała już krwotok, więc i ona mogła przystąpić do roboty. Jednak na pierwszy rzut oka było widać, że chłopak nie bronił się przed śmiercią, która zbliżała się co raz to większymi krokami.
Po chwili głuchej ciszy, przyszedł czas na najgorsze.
- Migotanie komór! Defibrylator! – Krzyknęła przerażona Audrey.
Pierwszy raz widziała tak szybkie poddanie się organizmu. Popatrzyła chłopakowi w oczy. Piękne orzechowe oczy.
Kolejny wstrząs.
- Zgon nastąpił o 23:47. – Powiedziała i zniknęła za drzwiami.
Gdy tylko pojawiła się na korytarzu podbiegli do niej dwaj chłopcy.
- Co z nim? – Zapytał spanikowany blondyn.
- Ktoś z rodziny?
- Nie, przyjaciele z zespołu.
- Ten brunet to jego brat? – Zapytała po chwili ciszy. Wiedziała, że skądś ich znała.
- Bill? To jego brat bliźniak, ale czy to znaczy, że on nie żyje?
- Przykro mi… - Mruknęła i spuściła głowę.
Czuła się mordercą, który wbija im nóż w serce. Po raz kolejny miała uczucie, że to przez nią ginie kolejna osoba.
*
Sala raziła czystością. Smutek bił z każdej strony. Po środku niewielkiego pomieszczenia jedno łóżko, a w nim brunet, który był nieobecny. Audrey usiadła pry łóżku, a chłopak spojrzał wprost w jej piękne oczy.
- Co z nim? Czy Tom żyje? – Krzyknął i rozpłakał się jak małe dziecko.
- Pamiętasz wasze największe marzenie? – Zapytała brunetka a Bill pokręcił twierdząco głową. – Co nim było?
- Nie rozstać się nigdy i być szczęśliwym.
- Tak więc… - Spojrzała na kartę pacjenta, nie pamiętała jego imienia. – Bill, pierwszą część marzenia uznaj za niespełnioną, ale drugą możesz zrealizować. Nie od razu. Ale pamiętaj, że Twój brat…
- Tom…
- Że Tom jest tam na górze i czuwa nad Tobą. Pewnie nie chciałby żebyś po nim płakał. Pamiętaj, że zawsze będzie przy Tobie.
- Jego już nie ma… - Mruknął zdesperowany chłopak, a po jego policzku spłynęła jedyna, samotna łza. Audrey podała mu chusteczkę.
- Jest. Zawsze będzie. Pamiętaj, że zawsze będziesz miał go tutaj. – Wskazała na serce.
- Tak się tylko mówi…
- Wenn nichts mehr geht, werd' ich ein engel sein - für dich allein. – Powiedziała po cichu.
- Chciałbym w to wierzyć.
- Po prostu uwierz…

Gość

Lindsay Lohan Doing A Hung Guy!
[link widoczny dla zalogowanych]