Tokio Hotel

Unendlichkeit

Piękne...

krytykantka

Oczywiście komentuję bo przeczytałam...
Jest jeden błąd, zjadłaś literkę, nic istotnego. Pomysł fajny, nie przesładzasz i nie ma happy endu jak w większości opowiadać. Fajny wiersz, podziwiam ze na potrzeby opowiadania pisałaś wiersz. Jest wzruszające, ale nie ma dramaturgii więc trudno doprowadza do płaczu. Jak dla mnie za krótkie, wyobraźnia nie może popracować. Z drugiej strony myślę że dłuższe byłoby nudne. Ładnie opisujesz otoczenie, jednak brakuje mi tu jeszcze większej nutki tajemniczość! Wszystko praktycznie jest podane jak na tacy, nie można się doszukiwać jakiegoś głębszego sensu. Jedynie intrygować możne to ze nie wiadomo co się stało z Billem, bo gdy ona wychodziła z knajpki to: „Teraz ona zmierzała nie wiadomo gdzie. Gdzieś przed siebie, szukać lepszego jutra.” I potem umarła, a następnie Bill: „Zmierzał nie wiadomo gdzie, szukać lepszego jutra.” I...właśnie nie wiadomo. Można się domyślić że również umarł, nie wiem co chciałaś przekazać. Ogólnie opowiadanie mi się podobało.